Hoe ervaart een persoon met een chronische aandoening die veel zorg nodig heeft de pandemie?

Maryse lijdt al enkele jaren aan een psychische aandoening, die ze steeds beter beheerst dankzij een volgehouden psychologische opvolging en redelijk wat medicatie. Maryse wordt ook al meer dan tien jaar ondersteund door een ervaringsdeskundige. Al deze factoren hebben Maryse geleidelijk aan naar een steeds grotere autonomie geleid. Ze heeft rondom zich een zorgnetwerk gecreëerd met een huisarts, gezinshulp, verpleegster, kinesist en bewindvoerder. Maryse woont nu alleen, wat enkele jaren geleden ondenkbaar zou zijn geweest...

Maryse heeft ook last van type 2-diabetes, een te hoog cholesterolgehalte en osteonecrose aan de heup. Ze heeft dus ook lichamelijke verzorging nodig.

SC: Hoe voelde je je bij het begin van de coronapandemie?

M: Ik nam het virus eerst niet serieus. Ik beschouwde het als een gewone griep, vooral omdat ik geen symptomen had, behalve een griepachtige aandoening, die bij mij veel voorkomt en die door mijn dokter werd vastgesteld. Ik was dus niet echt bezorgd over deze ziekte.

SC: Hoe reageerde je toen je thuis moest blijven?

M: Omdat ik alleen was, vreesde ik volledig geïsoleerd te raken, vergeten door iedereen. De angst begon toe te nemen. Ik werd telefonisch geholpen door de psychiater, de huisarts, de sociaal verpleegster, die zich niet meer verplaatsten. Ik keek uit naar die telefoontjes. ‘s Avonds voelde ik me heel erg eenzaam. Ik ging zelfs heel vroeg slapen om die eenzaamheid te doorbreken. Als gevolg van deze angsten moest mijn medicatie worden verhoogd.

SC: Heeft deze lockdown voor lichamelijke problemen gezorgd?

M: Ja, want ik moest mijn huishoudelijk werk en boodschappen alleen doen. Mijn rugproblemen zijn toegenomen. Bovendien drong de dienst mij verschillende gezinshelpers op, wat me niet goed uitkwam, omdat ze mijn dieet niet altijd respecteerden (terwijl ik meestal maar één gezinshelpster heb, altijd dezelfde).

SC: Ken je mensen die corona hebben opgelopen?

M: Ja, twee van mijn vriendinnen waren behoorlijk ziek. Het maakte me triest, omdat ik tijdens de hele lockdownperiode geen contact met hen kon hebben. Vooral omdat een van hen in een psychiatrisch verzorgingstehuis woonde waar de bewoners niet buiten mochten.

SC: Hoe zie je de huidige situatie?

M: We weten niet meer wat we met deze maskers moeten doen, we krijgen tegenstrijdige instructies en de mensen gebruiken ze uiteindelijk zoals het hen uitkomt. Soms wordt corona ook als excuus gebruikt: zo mocht ik bijvoorbeeld niet gaan zitten in een bus omwille van de anderhalvemeterregel terwijl iedereen een masker droeg. Ik moest de hele tijd rechtstaan wat natuurlijk pijnlijk was door mijn heupprobleem.

SC: Hoe zie je de toekomst met dit virus?

M: Ik probeer van dag tot dag te leven. Ik probeer mij niet te fixeren op corona, ik relativeer de dingen, ik leef er gewoon mee. Ik probeer zoveel mogelijk de afstandsregels te respecteren om mezelf en anderen te beschermen. Ik blijf voorzichtig, ik kom niet vaak met veel mensen in aanraking. Als de bus te vol is, neem ik de volgende.

SC: Wat valt je op momenteel?

M: Ik vind dat de maskers veilig en gratis zouden moeten zijn. De milieuvervuiling neemt toe doordat mensen de maskers zomaar overal weggooien! Waarom recycleren we ze niet?

SC: Wat moet er volgens jou gebeuren in geval van een tweede lockdown?

M: Er moet meer aandacht komen voor menselijkheid (rekening houdend met de hygiënevoorschriften), meer ondersteuning. Ik vond bijvoorbeeld dat de verpleegsters nogal op hun hoede waren en een beetje slordig in hun werk... Meer luisteren, meer uitleg geven. Het zou goed zijn de heersende psychose wat af te zwakken (ik mocht zelfs de openbare toiletten niet meer gebruiken ...).

Interview door Sophie Céphale