Mijn naam is Alice, patiënte in de geestelijke gezondheidszorg. Ik wil je vandaag vertellen wat voor een vloek alcohol voor mij was. Vijftien jaar was ik eraan vastgeketend, gevangen in de netten van deze verslaving. Ja, alcohol is inderdaad de grootste vloek die er is. Het is de meest schadelijke verslaving omdat het product vrij verkrijgbaar is, de samenleving het gevaar ervan miskent en zelfs de consumptie aanmoedigt. Ik ben kunnen ontsnappen, en ik wil hier luid en duidelijk verkondigen dat een verslaving het leven nog meer kan verwoesten dan problemen met de geestelijke gezondheid. Ik verloor vijftien jaar van mijn leven. Vijftien jaar waarin ik heb getracht zo goed en zo kwaad als dat ging te functioneren, eerder kwaad dan goed trouwens. Vijftien jaar waarbij het leven aan mij voorbij ging.

Toen ik veertig werd, stelde ik eindelijk de vraag die mijn leven zou redden: Alice, wil je de komende vijftien jaar doorbrengen zoals de laatste vijftien? Je hebt geen partner meer, geen kinderen. Je hebt de meeste van je vrienden verloren. Je partner en vriend is nu de fles. Je weigert elke sociale en vermakelijke activiteit om thuis en alleen te kunnen drinken. Je hebt sommigen kunnen misleiden. Je hebt soms een tijd een baan kunnen vasthouden voordat je ontslagen werd, omdat mensen niet erg lang voor de gek konden worden gehouden of als ze dat al waren, je de baan omwille van incompetentie hoe dan ook verloor. In deze periodes dronk je meestal 's avonds en' s nachts. Je volgde zelfs avondschool, waar je soms onder invloed van alcohol heenging.

Op je veertigste riep je dit alles een halt toe. Je besloot je leven te reorganiseren. Het was hiervoor noodzakelijk dat je stopte met werken, dat je de helse spiraal waarin je je bevond, stopte. Je moest voor jezelf zorgen en een einde maken aan de opeenvolgende professionele mislukkingen. Je ging al vier jaar naar de Anonieme Alcoholisten terwijl je bleef drinken. Soms hoorde je: op een dag zal er een sleutelmoment komen. Wanhoop niet, blijf komen: de deur staat open. Je ontmoedigde onderweg twee peters, maar je bleef gaan, zelfs al lukte het niet om te stoppen.

Hoe heb ik mezelf eindelijk van de fles weg kunnen rukken? Op een dag, heb ik de modus die ik "automatische piloot" noem ingevoerd: ik stopte van de ene op de andere dag, zonder medische hulp. Ik ging elke dag ver van huis zwemmen, om tijd te verspillen aan verplaatsingen. Tijd verspillen of eerder winnen. Ik wou elke seconde, elke minuut, elk uur winnen van de drank. Elke dag was een gewonnen dag tegen deze vloek. 's Avonds ging ik naar een AA-vergadering, om één of soms twee vergaderingen bij te wonen, ik hing rond, ik sprak soms, ik zag bekende, geruststellende gezichten, ik hoorde de woorden, de getuigenissen, de filosofische toespraken soms, een beetje religieus soms ook. Ik heb dit maanden gedaan.

En toen, op een dag, ontdekte ik de temperatuur buiten, ik hoorde de vogels zingen, ik zag de kleur van de lucht toen de zon onderging. Ik begreep ook in de metro dat ik ouder was dan 20, omdat de meeste passagiers jonger leken dan ik. Ik zag al die vrouwen jonger dan ik, baby's in hun armen. Ik zag dat mijn haar grijs was geworden. Ik besefte dat de tijd voorbij was gegaan en dat ik dit niet had opgemerkt.

Mijn herstel en enkele punten in verband met mijn alcoholgebruik die ik graag wil benadrukken:

• De periode waarin ik gebruikte was lang: bijna vijftien jaar en tegelijkertijd ook vreselijk kort. Het herstel was een proces van vallen en opstaan. Ik volgde een eerste kuur in 2005. Ik was nadien bijna twee jaar geheelonthouder. Toen begon ik weer te drinken omdat ik geloofde dat ik genezen was. Van alcoholisme genees je echter niet. Om volledig te kunnen herstellen, is totale onthouding noodzakelijk. Ik geloof niet in gecontroleerd gebruik.
  
  
• Dat ik er bovenop ben gekomen, is niet dankzij professionals, maar dankzij de Anonieme Alcoholisten, een groep lotgenoten. Hier zie je het belang van dergelijke ondersteuning bij herstel.
  
  
• Het was ook noodzakelijk om de "Wat heeft het voor zin”-logica te verlaten. Wanneer we consumeren, zitten we in die logica. Wat heeft het voor zin om te leven, het leven is toch maar rot, dus consumeren we, en hoe meer we drinken, hoe depressiever we worden, en hoe depressiever we worden, hoe meer we drinken. Alcoholisme is een vicieuze cirkel van waaruit het heel moeilijk is om uit te breken.
  
  
• Om met het drinken te stoppen en te kunnen herstellen, was het noodzakelijk dat ik even stilstond, dat ik ophield met het hectische ritme van metro-werk-alcohol. Ik moest opnieuw de regie overnemen van mijn leven. Tijdens het drinken onderging ik het leven en kon ik geen enkel project opzetten. Je ondergaat je leven onder invloed van alcohol.
  
  
• Wat toelaat om een herstelproces aan te vatten, is het opnieuw betekenis geven aan je leven, een project opbouwen. Bij mij leidde dat tot deelnames aan vergaderingen. Hiermee kon ik opnieuw een netwerk betreden. Ik had in die periode niet veel mensen om me heen. Dus maakte ik verbinding met collega's, kennissen, vrienden. Het isolement is het meest ernstige gevolg van de zware vloek van alcoholisme. Een voormalig kamergenoot van mij stierf en werd vijftien dagen na zijn dood thuis gevonden. Vergeet niet waartoe alcoholisme leidt ... tot eenzaamheid en de dood.
  
  
• Ik zal afsluiten met een laatste punt: het stigma en zelfstigma geassocieerd met alcoholmisbruik. Ik zei aan het begin van mijn getuigenis dat het afschuwelijk was. Enerzijds stigmatiseert de samenleving alcoholisme, dat een verslaving is die vaak met schaamte is besmet. Aan de andere kant verleidt ze tot consumptie: het is soms moeilijk om een onder lichte druk aangeboden glas alcohol te weigeren. Daarenboven eist de samenleving soms zelfs uitleg met betrekking tot deze weigering. Deze stigmatisering en zelfstigmatisering zorgen ook vaak voor ontkenning in de omgeving en verborgen gebruik, wat niet helpt om er van af te geraken. Het isolement wordt alleen maar versterkt. Ermee stoppen hangt af van het individu, maar gebeurt met de hulp van diens omgeving. En er is ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid wat alcoholisme betreft!

Maar JE KUNT ER VANAF GERAKEN, ik ben er het levend bewijs van en echt levend inderdaad...

Ik ben nu zes jaar verlost van deze shit! Eén glaasje? Nee, dat nooit meer!

Alice