In de nacht van 6 april om 1u45 maakt mijn man me wakker: hij kan niet meer ademen.

Hij heeft het noodnummer al gebeld. Dan hoor ik de ambulance midden in de nacht wegrijden. Heel wat later bevestigt Charly aan de telefoon dat hij positief heeft getest op corona. Hij is opgenomen op intensieve, hij zal net niet geïntubeerd worden. Hij wordt goed verzorgd.

Ik ben alleen, en moet mijn bezorgdheid over de gevolgen van de ziekte onder ogen zien. Door de koorts ben ik uitgeput, futloos, ik ben fysiek en moreel erg verzwakt. Dankzij de telefoon en het internet krijg ik elke dag lieve en ondersteunende berichten. Dit is zeer bemoedigend. Beetje bij beetje start ik met eenvoudige routines om mijn huishoudelijke verplichtingen rond te kunnen krijgen. De energie komt stilaan terug en het moreel ook.

Mijn eerste uitstap in mei, na deze periode van lockdown, afzondering en confrontatie met deze nieuwe ziekte, komt me heel bevreemdend over: de tram nemen, winkelen, ...

Ik deel de droefheid, de onzekerheid, de ergernis die merkbaar is in de blikken achter de maskers.

Vandaag, na enkele maanden van herstel, stellen we het beter. We letten erop de aanbevolen gezondheidsvoorschriften respecteren.

Ik wil iedereen bedanken die zich, ondanks de omvang van de opdracht, inspant om ons dagelijks leven mogelijk te maken.

Catherine