Deze gedichten werden geschreven in het kader van de jaarlijkse poëziewedstrijd, de 'Kronkelprijs' de UilenSpiegel vzw.

Thema in 2019 was 'Ritme'.

1) Christophe Pintelon

'Ritme'

Torenhoge golven in je hoofd,

De wind zaait vernieling in je gedachten,

Stilstaan is niet meer mogelijk,

Je ziel wordt overspoeld door een vloed van chaos,

Onzeker oogst je de herinneringen,

Een kolkende zee vol vrees drijft aan je voorbij,

Het stampende gevoel van hoogtij,

Het scheurende geluid van verlies,

Je zijn is nog steeds,

Je geest spoelt aan daar waar ze rust vindt,

Eb en vloed troeven elkaar af,

Het razen wordt zuigend daarna geluidloos,

Het ritme van de wanhoop valt dood.

2) Nathalie Eggermont

Ritme,

Tranen vallen op mijn snikkende lichaam,

Op het ritme van mijn donkere gedachten laat ik ze gaan.

Gisteren had ik een betere dag,

Waar ik opnieuw de schoonheden in dit leven zag.

Vandaag val ik terug in een zwart gat,

Met mijn emoties verloren op het dwaalpad.

Even geen moed of vechtlust,

Voel me totaal uitgeblust.

Straks naar buiten,

Terug een glimlach rond mijn lippen tuiten.

Mijn masker terug opzetten,

Zo gaat niemand op mijn echte gemoedstoestand letten.

Soms gaat het echt niet meer,

doet het vanbinnen heel veel zeer.

Tegen wie kan ik het vertellen ?

Ze zouden me anders bekijken of een oordeel vellen?

Het lachende meisje zou hier soms niet meer willen zijn,

Andere keren vind ik het leven toch heel fijn.

Tegenstrijdigheden in 1 enkele persoon,

is dat wel normaal of gewoon?

Hoe kan een mens zo’n diepe gevoelens of gedachten laten verdwijnen?

Ik wil ook genieten van het zonnetje dat aan mijn hemel mag schijnen.

Mijn leven bestaat uit een golvend patroon,

De ene keer duister en dan weer heel beeldschoon.

De dalen heb ik nodig om de pieken terug te kunnen krijgen.

Het ritme van de evenwichtige lijn zal ik ooit nog eens terugkrijgen .